کد مطلب:21308 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

من نسبت به آينده بسيار نااميد هستم واين باعث شده كه به خدا به گونه اي ديگر نگاه كنم و تقريبا ناشكري نمايم؟

در مورد نگراني شما و نااميدي از آينده بهتر است پاسخ را با اين روايت آغاز كنيم: {Hما فات مضي و ما سيأتيك فاين قم فاغتنم الفرصه بين العدمين H}{M؛ گذشته گذشت و از آينده هم هنوز خبري نيست پس فرصت را بين دو امري كه موجود نيستند مغتنم شمارM}. شما از آينده خبر نداريد تا در باب آن نگران و مأيوس باشيد.از طرفي نيز آينده ريشه در زمان حال دارد. پس اگر در صدد اصلاح امور آينده خود هستيد بايد آنچه امروز وظيفه شماست با دقت و به خوبي انجام دهيد. و اين تنها راهي است كه آينده شما را تأمين خواهد كرد. در يك كلام وقت خود را صرف امري كنيد كه در دسترس شماست و آن زمان حال است. هر روز از زندگي انسان فرصتي است كه بايد از آن استفاده نمود. چرا خوشي ها و آسايشي را كه امروز در اختيار داريم به خاطر آينده اي كه خبري از آن نداريم مكدر سازيم؟ حضرت علي(ع) مي فرمايد: «نگراني هاي سال را بر نگراني امروزت اضافه مكن براي امروز مشكلات خودش كافي است.»، (وسائل الشيعه ج 17 باب 13 ص 50 روايت 21952) اما در مورد ناشكري اگر به زندگي گذشته خود توجه كنيد همه جا و در همه مراحل لطف و رحمت خداوند را آشكارا مي بينيد و توجه به نعمت هاي بي پايان خداوند انسان را شكرگزار خدا مي كند؛ مثلا يكي از نعمت هاي خدا امكان تحصيل در مراكز آموزش عالي است. در سال هزاران نفر در كنكور شركت مي كنند و عده زيادي از آنان به هر دليل در اين آزمايش ناموفق هستند. استعداد و امكاناتي كه خداوند به شما عطا كرده است دليل موفقيت شما بوده است و لذا عقل سليم حكم مي كند كه انساني چون شما شكرگزار خدا باشد. سعدي در ديباچه گلستان چه زيبا گفته است: باران رحمت بي حسابش همه را رسيده و خوان نعمت بي دريغش همه جا كشيده پرده ناموس بندگان به گناه فاحش ندرد و وظيفه روزي به خطاي منكر نبرد. اي كريمي كه از خزانه غيب گبر و ترسا وظيفه خور داري! دوستان را كجا كني محروم تو كه با دشمن اين نظر داري محبت مادر به انسان بالاترين محبت هاست و اگر بفهميم كه محبت خداوند به انسان هزاران بار از محبت مادر بيشتر است در همه امور به خداوند اميدوار مي شديم و لطف او را در لحظه لحظه زندگي مي ديديم.